چرا دولت به جای ایجاد اشتغال، آمارهای غلط می دهد؟
به گزارش رصد کالا، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: به تازگی نامه ای در فضای مجازی انتشار یافته که به تاریخ ۲۰ دیماه ۱۴۰۱ و به امضای وزیر مستعفی وزارت کار خطاب به رئیس جمهور نوشته که تابحال هم تکذیب نشده است.
این نامه به خوبی نشان داده است که ایجاد شغل در نگاه مدیریت دولتی یک نمایش اداری و عددبازی برای کسب بودجه است. وی نوشته که حوزه اشتغال به خوبی فعال است و وعده یک میلیون شغل در سال درحال عملیاتی شدن است. و متذکر شده که آمار ثبتی وزارت کار از یک میلیون هم گذشته است!! و این آمار را «باورپذیر و غیرقابل خدشه» دانسته است. در ادامه برای نظارت میدانی بر این کارها خواستار ۵۰ میلیارد تومان ناقابل شده است. همین خواسته اخیر نشان داده است که آمار مزبور عمدتا صوری است و برای آنها رسیدن به این آمار بودجه هایی تلف شده است چون اشتغال نیازی به نظارت ندارد. این همه آدم سر کار هستند کسی به وجودشان در شغل نظارت می کند؟ بعلاوه اشتغال را از این طریق اندازه نمی گیرند، اینها عددسازی های اداری است برای دلخوش کردن مقامات بالا. گزارش های فصلی مرکز آمار مرجع این آمار است که برای اطلاع خوانندگان و میزان صحت و سقم این ادعاهای غیرواقعی در ادامه آورده می شود. نکته مهم اینست که احمدی نژاد بعنوان پدر نواصولگرایان هم در دوره خود همین ادعا را داشت و می گفت سالی یک میلیون و 600 هزار شغل ایجاد کرده، ولی گزارش های رسمی نشان داد سالی ۱۴ هزار شغل بوده! یعنی آمار آنان ۱۱۵ برابر آمار رسمی دروغ بوده. از گذشته درس بگیرید و بالادستی های خویش را گمراه نکنید چون کارشناسان و مردم در این مورد گمراه نخواهند شد. امیدواریم وجود این نامه تکذیب شود چون آبروریزی کامل است. گزارش آمار اشتغال و بیکاری در زمستان سال ۱۴۰۱ هم منتشر گردید. مرکز آمار ایران چهارمین گزارش فصلی خود در زمینه نیروی کار پارسال را منتشر نمود. اهمیت این گزارش در اینست که تمامی یک سال آن در این دولت رخ داده است و مطابق وعده های داده شده باید ماهانه ۱۱۰ هزار شغل ایجاد می شد. این وعده در آبان سال ۱۴۰۰ داده شد، یعنی چهار ماه بعد از آمدن دولت جدید و اطلاع یافتن از همه امکانات و اطلاعات و آمار اقتصادی کشور بود. از طرفی بعضی از مسئولان مستقیم اشتغال ادعاهای عجیب و غریبی در مورد شغل های بوجود آمده می کنند که با این آمار رسمی انطباق ندارد. آماری که از جانب مرکز آمار و به صورت فصلی منتشر می شود و آقای رییسی هم تاکید کرده اند که فقط از این آمار استفاده گردد. ولی همچنان مسئولان امر گزارش های غیردقیقی را به دولت می دهند و منتشر می کنند و از این طریق مقامات را نسبت به حقیقت امور بی خبر نگه می دارند که این ظلم بدی در حق مافوق است. البته مافوق هم باید گزارش های متنوع بخواند و اجازه ندهد که به او خلاف واقع بگویند. این گزارش شامل متغیرهای گوناگونی است، که در اینجا تلاش می شود مهم ترین متغیرهای آن ارائه شود. این آمار چه می گوید؟ در واقع به جای 1.320 میلیون شغل وعده داده شده در سال ۱۴۰۱، فقط ۲۶۳ هزار شغل بوجود آمده است. یعنی ۲۰ درصد آنچه وعده داده شده است؛ اگر مبنا را هم یک میلیون شغل وعده داده شده در انتخابات بدانیم فقط ۲۶ درصد آن محقق شده است. این آمار رسمی کشور است و امیدواریم که مسئولان دولتی از تحلیل آن ناراحت نشوند، چونکه وعده داده اند ولی عمل نکرده اند و الان باید توضیح بدهند چرا محقق نشده؟ آیا از ابتدا برآورد درستی نداشتند؟ یا مدیران دولت ضعیف هستند؟ یا برنامه قابل قبولی برای تحقق این وعده ندارند؟ و یا... البته ایجاد این تعداد شغل هنوز از دوره احمدی نژاد بهتر است شاید به علت کاهش شدید وضعیت کرونا است که مشاغل خدماتی به جامعه بازگشتند. ولی در هر حال این تعداد شغل مطلقا کفاف نیازهای جامعه را نمی کند، چونکه نرخ فعالیت در ایران 40.5 درصد است که بسیار پایین است و پارسال هم تغییری نکرده است. فراموش نکنیم که این نرخ پایین به معنای آن است که ظرفیت فعالیت اشتغال در ایران خیلی بالاتر از این ارقام است ولی مردم به علت نداشتن شغل و پیدا نکردن آن ناامید شده و از بازار کار بیرون رفته اند. اگر وضع اشتغال بهبود یابد، تعداد زیادی وارد این بازار می شوند و نرخ اشتغال هم بالاتر می رود. با این وجود مسئله اشتغال و ایجاد شغل مهم ترین شاخص برای فهم وضعیت اجتماعی و اقتصادی کشور است. اشتغال نیازمند سرمایه گذاری است ولی این حقیقت که فاقد برنامه و توانایی در جذب سرمایه لازم برای اشتغال و رشد اقتصادی هستیم، ظاهرا مورد توجه مسئولان قرار نمی گیرد. حتی از همان اندازه هم که منابع داخلی داریم به دلایل متعدد استفاده نمی شوند. برای این کار کافی است که به افزایش اشتغال در قسمت های متعدد اقتصادی دقت نماییم. در سال ۱۴۰۱، فقط ۷ هزار نفر به شاغلان بخش صنعت افزوده شد و در عوض بخش خدمات که سرمایه کمتری می خواهد، ۵۵۹ هزار نفر اضافه شدند، که این هم طبعا بازگشت بخشی از مشاغل از میان رفته دوران کرونا است. هنوز تعداد شاغلان کشور 800 هزار نفر کمتر از تعداد شاغلان قبل از کرونا است. پرسشی که برای هر ناظری وجود دارد اینست که در چنین شرایطی که اشتغال و به تبع آن تولید تکان جدی نمی خورد، چرا بودجه دولت و منابع بانکی کشور صرف موضوعی به نام فرزندآوری می شود که از یک سو فشار زیادی به تقاضا وارد کرده و باعث گرانی می شود و از طرفی منابع برای سرمایه گذاری را منحرف می کند و مهم تر این که حتی باعث افزایش فرزندآوری هم نمی شود که در اینباره جداگانه باید نوشت. این وضع سیاست گذاری اقتصادی بن بست است. کافی است که سه وعده اصلی ایجاد 110 هزار شغل در ماه، نصف و سپس تک رقمی کردن تورم و ساخت یک میلیون مسکن در سال را با حقیقت رخ داده مقایسه نماییم. در همه زمینه ها کمابیش همین است. شاید حدود ۲۰ درصد وعده ها محقق شده است. در مقابل منابعی که در اختیار دارند بسیار بیشتر از دو سال قبل از آمدن دولت شده است؛ چه درآمدهای نفتی و چه درآمدهای مالیاتی. حل و درک این معادله نشانگر وضعیت کنونی و آینده کشور است. دولت محترم اگر این گزارش را نادرست می دانند مناسب می باشد که حتما پاسخ بدهند. در غیر این صورت توضیح بدهند که چرا چنین شده و برای آینده اشتغال چه برنامه ای دارند؟
منبع: رصد كالا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب