ارزانی مصنوعی دلار با اقتصاد ایران چه میكند؟
رصد کالا: نرخ ارز که پیش از انقلاب اسلامی وابسته به دلار امریکا بود، پس از انقلاب شناور شد، ولی دولت به سبب شرایط انقلاب و سپس پیش آمدن مسئله جنگ، قیمت ارز را ثابت اعلام می کرد.
این در حالی بود که بازار قیمت های بسیار بالاتری را برای خرید و فروش اعمال می نمود. پس از روی کار آمدن دولت اقای رفسنجانی شرایط اندکی تغییر نمود و ایشان با دادن شعار اقتصاد آزاد و برشمردن مفاسد و مضار اقتصاد دولتی، در مصاحبه ها و خطبه های نماز جمعه، قیمت ارز را و پیرو آن حتی خروج ارز از کشور را به هر مقدار آزاد اعلام نمود.
در این زمان بانک مرکزی گاه گاهی با فرستادن عوامل خود به بازار و تحت عنوان مبارزه با گرانی در بازار دخالت می نمود. شاید همکارانی که هم سن و سال من هستند به خاطر داشته باشند، آقائی بنام نجفی را.... مرحله بعد پشیمان شدن آقای رفسنجانی از سیاست بازار آزاد در خردادماه سال ۱۳۷۳ بود.
در آن زمان ایشان با سیاست تثبیت نرخ ارز و ممنوعیت معامله ارز توسط مردم و احیای مجدد سازمان تعزیرات و دستور قلع وقمع صرافان به میدان آمد و درست ۱۸۰ درجه از سیاست های اعلامی قبلی عقب نشینی کرد، و تندترین شعار ها را مقابل بازار آزاد مطرح نمود، و البته اعضای دولت ایشان هم که موسوم به کارگزاران بودند، در هر دو مرحله در تبلیغ مواضع متناقض ایشان با او همراه بودند، و البته به جز یک نفر که مردانه و جوانمردانه پس از تغییر موضع آقای رفسنجانی از دولت ایشان استعفا داد و کناره گیری نمود، که انشاالله هر کجا هست، خدایش به سلامت دارد. او مسعود روغنی زنجانی بود، به هر حال آقای رفسنجانی در موضع گیری جدید خود سنگ تمام گذاشت.
یادم هست یک نوبت در نماز جمعه دلار فروشی را با تریاک فروشی مساوی دانسته و صرافان را نصیحت نمودند به یافتن شغلی آبرو مند ! این زمان نیز بگذشت. دوران اقای خاتمی رسید بار دیگر خرید و فروش ارز آزاد شد و قیمت آن هم که در بازار آزاد تا ۹۵۰ تومان در تابستان ۱۳۷۸ رسیده بود با سیاست های تک نرخی شدن ارز و با شیب ملایم رو به افول نهاد.
بعد از این که به حدود ۸۰۰ تومان رسید بار دیگر ولی با شیبی کم آغاز به افزایش نمود. و این سیاست تا شهریور ماه سال ۱۳۸۹ ادامه داشت تا اینکه قیمت دلار به حدود یک هزار تومان رسید، ولی نرخ متوسط تورم طی این حدود ده سال حداقل ۲۰ در صد بوده که اگر با دلار ۹۵۰ تومان محاسبه نماییم قیمت دلار در آن زمان می بایست حدود ۴۰۰۰ تومان را نشان می داد.
حال اگر مبنا را ۸۰۰ تومان در سال ۱۳۸۰ در نظر بگیریم و نرخ تورم را هم متوسط ۲۰ درصد که حدودا مساوی نرخ سود بانکی بود، باز هم نرخ دلار باید چیزی درحدود ۳۰۰۰ تومان می بود. پس نرخ هزار تومانی در آن زمان نشانه فشرده بودن فنر قیمت هاست و دیدیم که همین مسئله موجب فرار فنر در اواخر سال ۹۱ شد، پس از آن هم در دولت آقای روحانی، اهتمام در نگه داشتن قیمت ارز به ضرب و زور تزریق بیش از تقاضا داشتند و در صورتیکه متوسط نرخ تورم در چهار سال نخست دولت ایشان بیش از ۳۰ در صد بود، نرخ ارز تا اول سال ۹۷ کمتر از ۱۵ در رشد کرد.
البته طبق انتظار این وضعیت نمی توانست دوام آورد و دیدیم که در سالهای ۹۸ و ۹۹ چه اتفاقاتی در بازار افتاد و با در رفتن فنر قیمت ها، دلار تا ۳۴۰۰۰ تومان نیز در مهر ماه سال ۹۹ پیشروی کرد. تصور حقیر این است که بار دیگر همین اتفاق در حال رخ دادن است، و متاسفانه با سیاست های فشار بر روی فنر قیمت، می باید منتظر فاجعه ای دیگر در بازار ارز باشیم. البته همه می دانند که هر چه پول ملی قوی تر باشد رفاه برای مردم بیشتر است. ولی پائین بودن نرخ ارز به تنهائی در صورتیکه نرخ تورم و سود بانکی بالاست و انواع کالاها هر روز گرانتر می شود، نه فقط موجب رفاه مردم نمی گردد بلکه منجر به افزایش واردات، ٬ کاهش صادرات، بسته شدن کارخانه ها و افزایش بیکاری و.... شده و می شود.
رئیس اسبق کانون صرافان
۲۲۳۲۲۳
منبع: رصد كالا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب