از دیروز تا امروز با فناوری؛
زندگی در جزیره ای كه راه را بلد نیستی!
رصد كالا: چندین سال پیش، زمانی كه هنوز پای اینترنت به زندگی مردم باز نشده بود، اگر می گفتید روزگاری می رسد كه مرزهای جغرافیایی دیگر معنایی در ارتباطات شما نخواهد داشت، فكر می كرد از غیب سخن می گوئید.
به گزارش رصد كالا به نقل از مهر، با رونق اینترنت در زندگی آدم ها، چراغ برقراری ارتباط با دنیا یكی یكی در خانه های مردم روشن شد و كار تا جایی پیش رفت كه امروز در تمام شهرهای كوچك ایران چراغ های زیادی روشن است. با راه اندازی امكان برقراری با دنیا، مردم در قدم اول ذوق زده شدند.
روزهای اول همه چیز به معجزه می ماند. همین كه امكانی فراهم شده بود كه می شد بدون پرداخت هزینه های گزاف با كسی آن سر دنیا ارتباط برقرار كرد، یك قدم رو به جلو به حساب می آمد. آن روزها نه گله ای بود، نه شكایتی. همه چیز رنگ هیجان داشت و ذوق زدگی. مردم در دل شان به هوش و ذكاوت كسانی كه این امكان را فراهم نموده بودند دست مریزاد می گفتند و از این كه در دنیایی تازه قدم گذاشته اند به خود می بالیدند.
رفته رفته اما خیلی چیزها بوی اعتراض گرفت و توقع ها بالا رفت. نه این كه آدمیزاد باید به همه چیز همانطور كه هست قناعت كند و اضافه خواهی نكند. اصلا خاصیت آدمیزاد این است كه جاه طلب باشد و چشمش دنبال بهترین ها بدود. مسئله مهم اما درد فراموشی است. این كه یادمان می رود از چه نداشته هایی به چه داشته هایی رسیده ایم و به جای سپاسگزاری از امكانی كه اضافه شده، چنان كمر به همت نقد می بندیم كه انگار می خواهیم دودمانش را به باد بدهیم و هیچ ترسی هم نداریم كه مبادا امكان دوست داشتنی مان را از دست بدهیم. اصول سپاسگزاری اساسا با مطالبه گری متفاوت می باشد. قرار نیست مطالبه گر نباشیم، ایرادها را نگوییم و به كمترین ها قناعت نماییم. اما نقد هم آدابی دارد. نقد سازنده البته كه خوب است و حتی واجب اما نقدی كه فقط بنای بهانه جویی دارد و ایرادتراشی حتما راه به ناكجا می برد و بیراهه.
قصه افزوده هایی كه به شكل امكانات مختلف وارد زندگی آدم ها می شوند و در قدم اول ذوق زدگی می آورند و از یك جایی به بعد رنگ اعتراض می گیرند، حدیث مفصلی است كه هر بار به شكلی با آن مواجه می شویم. یكی از نمونه های پُرحاشیه اخیر، سرویس درخواست تاكسی اینترنتی اسنپ است كه از همان روز اول سر و صدای زیادی به راه انداخت.
روزهای اول باز مردم هیجان زده بودند. همه جا حرف امكان تازه ای بود كه راه اندازی آن حمل ونقل مردم را پیشرفته تر كرده بود و حالا در ایران هم مردم می توانستند مانند كشورهای پیشرفته دنیا به جای معطلی و هزار و یك داستان دیگر، هر جا اراده كردند تاكسی خودشان را بگیرند. سرویس اسنپ خیلی زود بین مردم معروف شد و آدم ها با آب و تاب زیاد آنرا به دوستان و آشنایان خود معرفی می كردند.
مسافران از نرخ پایین اسنپ در مقایسه با آژانس خوشحال بودند و از این كه با قیمتی معقول و مسیریابی حرفه ای راننده، می توانند به راحتی در سطح شهر تردد كنند و نگران جای پارك نباشند در دل شان قند آب می شد. همه از سرویس تازه ای حرف می زدند كه دغدغه حمل ونقل را آسان و امكان تازه ای فراهم نموده بود كه تنها چند كلیك با مقصد فاصله داشت.
حالا چند سالی از ظهور اسنپ در زندگی همان آدم ها می گذرد. بدون شك مردم توقع شان از اسنپ هم بالا رفته و دیگر مثل روزهای اول هیجان زده نیستند. حتما اسنپ بعنوان سرویسی كه شعارش خدمت رسانی به مردم است، باید توقع ها را برآورده كند و هیچ روزی دست از كوشش برای بهتر شدن برندارد و هیچ شكی هم در این نیست. اما آیا كسانی كه امروز به هر بهانه ای دست به اعتراض برمی دارند و كارشكنی می كنند، هیجان دیروزشان را فراموش كرده اند؟ مگر این سرویس اینترنتی هنوز هم ارزان تر از آژانس ها و حتی تاكسی های دربستی نیست؟ مگر هنوز هم با اسنپ نمی توان راحت سفر كرد و دغدغه جای پارك ماشین نداشت؟ مگر هنوز هم تنها چند كلیك تا مقصد نمانده؟
قبول است كه شاید این روزها خدمت رسانی اسنپ به سبب گسترده تر شدن این سرویس و افزایش بسیار زیاد درخواست ها، گاهی با مشكل روبه رو میگردد و كاستی هایی هم هست، اما با چوب گذاشتن لای چرخ اسنپ همه چیز درست میگردد و به سرزمین آرمانی مان می رسیم؟ جایی كه نه فقط مسافرها، بلكه نرخ زیادی از آدم های این سرزمین با اشتغال در ناوگان اسنپ درآمدزایی می كنند و درد بیكاری ندارند، كارشكنی تعبیر به بی انصافی نمی شود؟
این كه ایرادها را به گوش مسئولانش برسانیم و خودمان هم آستین بالا بزنیم و با انتقادهای سازنده و زبانی دوستانه اسنپ را در خدمت رسانی بهتر كمك نماییم بهتر است یا این كه كمر همت به نابودی اش ببندیم؟ كاربری در توییتر نوشته: «تصور زندگی بدون اسنپ مثل زندگی در جزیره ای است كه راه رو بلد نیستی و مدام ترس گم شدن داری. كافیه یك ساعت اسنپ مختل بشه، همه چیز مختل میشه؛ به قرارها نمی رسی و در یك كلمه آواره می شی». شما برای گُم نشدن در این جزیره چه كار می كنید؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب