آشنایی با سبك زندگی و سفر توان یابان
به گزارش رصد كالا تقویم را كه باز می نماییم در هر ماه تعداد زیادی مناسبت می بینیم كه بعضی هایشان مناسبت های تاریخی اند، بعضی هایشان عید و بعضی دیگر روزهای جهانی. اتفاقی كه این روزها زیاد با آن برخورد می نماییم تبریك هایی است كه در شبكه های اجتماعی به مناسبت روزهای جهانی دست به دست می شوند فارغ از این كه دلیل انتخاب یك روز جهانی مخصوص قشری از جامعه شناخت آن قشر، آشنایی بیشتر جامعه با آنها و آگاه شدن از مسائل و چالش هایشان است.
به گزارش سرویس بازار ایسنا به نقل از روابط عمومی اتاقك، یكی از این روزها روز جهانی معلولین است، قشری كه ۱۱٪ جامعه ما را می سازند اما به سبب كمبود امكانات در سطح شهر هم وطنان توان یابمان را خیلی كم می بینیم. ما در اتاقك به مناسبت این روز با زوجی گفتگو كرده ایم كه همراه با كم توانی جسمی شان سفر می كنند. اگر تابه حال برای شما هم سؤال «توان یاب ها چطور سفر می كنند؟» پیش آمده گفتگوی ما با خانم و آقای رضایی را بخوانید.
اتاقك: لطفاً از خودتون بیشتر برای ما بگید تا مخاطبان ما با شما آشنا بشند
مانی: مانی رضایی هستم متولد سال ۶۸ و شغل آزاد دارم. فوق دیپلم آی تی دارم. روانشناسی و طرحواره درمانی خوندم و ماجراجویی می كنم.
فرناز: فرناز یزدانی كیا هستم. ۲۳ سال دارم و رشته تحصیلیم روانشناسیه، دوره های طرحواره شناسی بین المللی رو گذروندم و هم اكنون مربی طرحواره درمانی ام و علاقه مند به تدریس. نقاشی می كشم و به كارهای هنری علاقه دارم.
ما بیماری دیستروفی داریم، این بیماری سبب می شه به مرور زمان عضلاتمون تحلیل بره. نخستین بار همدیگه رو توی یه گروهی دیدیم و در برنامه ماهیگیری با هم آشنا شدیم. البته من مانی رو قبلاً توی یك برنامه تلویزیونی دیده بودم.
اتاقك: لطفاً از تجربه های هیجان انگیزتون برامون بگید
مانی: تجربه های هیجان انگیزم از كودكی شروع شد، از همون اول كه با پدر و مادرم سفر می رفتیم علاقه من به سفر و ماجراجویی و كارهای هیجان انگیز آغاز شد. اینكه در سفر با فرهنگ های مختلف آشنا بشیم از وسیله های حمل و نقل عمومی اون شهر چطوری استفاده نماییم خودش شروع ماجراجوییه. مهم ترین و نخستین تجربه ماجراجویی من پاراگلایدر بود. سه هفته منتظر پرواز بودم و نمی تونستم به خاطر شرایط جوی پرواز كنم. بالأخره در تهران پس از سه هفته انتظار تونستم بپرم و این كار برای من خاطره انگیز بود و روی زندگی شخصیم تأثیر خیلی زیادی گذاشت. نخستین بار از بالای كوه های جنت آباد پرواز كردم. بالای كوه واقعاً پشیمون شده بودم و نخستین بار بود كه ارتفاع رو تجربه می كردم. همیشه از ارتفاع می ترسیدم اما ترس مهم نبود و هدف من این بود كه تجربه جدیدی كسب كنم و حرف های پدرم كه اظهار داشت: «برگرد ممكنه برات خطرناك باشه!» انگیزه من رو برای ادامه بیشتر می كرد. خیلی از اطرافیانم می گفتند كه نپر چون خیلی خطر زیادی برات داره. ولی ترس تا بالای كوه بود وقتی پریدیم حس رهایی و جداشدن از زمین رو داشتم و دیگه ترس برام معنایی نداشت.
فرناز: زمان پرواز با پاراموتور مانی خیلی نگرانم بود و خیلی بهم می گفت مراقب خودت باش و اگر مشكلی داشتی برگرد. موقع پرواز استرس خیلی زیادی داشتم اما وقتی متوجه شدم خلبانی كه باهاش پرواز كردم حواسش بهم هست حس اطمینان بهم دست داد و نگرانیم از بین رفت. كارهای هیجان انگیزی كه ما انجام می دیم برای افراد دیگه مشكلی نداره اما امكاناتی كه وجود داره برای ما كافی نیست. چون خطرهای زیادی توی این ماجراجویی ها ما رو تهدید می كنه تصمیم گرفتیم كه كمتر ماجراجویی نماییم.
اتاقك: پس از اینكه تصمیم گرفتید كمتر ماجراجویی كنید چه كار هیجان انگیز دیگه ای انجام دادید ؟
مانی: تصمیم گرفتیم بیشتر سفر نماییم.
فرناز: من پیش از ازدواجم خیلی اهل سفر نبودم چون باور داشتم كه برای سفر باید همه چیز در بهترین حالت و راحت ترین شكل باشه و اصلاً حاضر نبودم سختی رو تحمل كنم و جاهای جدید برم اما پس از ازدواج با مانی سفرهای سخت و جذابی رو در كنارش تجربه كردم و واقعاً از تجربه های جدیدم راضی ام و فهمیدم كه قبلاً اشتباه می كردم. الآن فكر می كنم كه سفر باید سبب تغییر، كشف و كسب تجربه های جدید بشه. من در طول سفر تجربه های جدیدی به دست آوردم و دیگه حاضرم به خاطرشون سختی رو تحمل كنم.
اتاقك: لطفاً برای ما از سفرهاتون بگید
فرناز: مانی زمان مجردی سفرهای راحت تری داشته ولی الآن باید برای سفر معیارهای بیشتری رو در نظر بگیره چون اگر بخواد سفر بره خیلی ها هستند كه می تونند بهش كمك كنند اما برای كمك به من باید حتماً خانمی باشه كه توانایی جسمانی زیادی داره و من باهاش راحت باشم.
مانی: خب موقع مجردی سفر خیلی راحت تر انجام می شد و اگر قرار بود سخت بگذره با خودم می گفتم خب یكی دو روزه و می گذره ولی وقتی كه دو نفریم مسئولیت بیشتره، باید بهش خوش بگذره، مشكلی نداشته باشه، باید به همه چیز فكر كنم و برای همین سفر رفتنم كمتر شده مثلاً سفر كویر رو به خاطر اینكه به فرناز فشار نیاد و اذیت نشه كنسل كردیم.
اتاقك: این طوری كه از صحبت هاتون متوجه شدیم حتماً باید به همراه چند نفر سفر كنید، درسته؟
مانی: بله ما نیاز داریم كه حتماً كسی بهمون كمك كنه، بنابراین بیشتر وقت ها خانواده های ما همراهمون میان و خانوادگی سفر می نماییم. به همراه خانواده به اوكراین، هلند و آلمان رفتیم.
فرناز: نخستین بار كه می خواستیم تنهایی سفر نماییم تصمیم گرفتیم بریم شمال. قرار شد كسی رو همراه خودمون نبریم فقط راننده مانی بود كه می تونست تو برخی از كارها كمكش كنه. برای من خیلی هیجان انگیز بود كه می خواستم برم سفر با این شرایط و خیلی استرس داشتم. با یكی از خانم های محلی اونجا هماهنگ كرده بودیم كه توی كارها به من كمك كنه. ما خیلی آزمون و خطا كردیم كه بتونیم سفر بریم، حتی یك مرتبه می خواستیم بریم هتل و از خانم های خدمه كمك بگیریم، برای همین به صورت امتحانی به یكی از هتل های تهران رفتیم و دیدیم كه اصلاً امكانش نیست و خانم های شاغل در هتل فقط تا یك ساعت خاصی در هتل هستند و نمی تونند شب ها اونجا بمونند. این تجربه به ما كمك كرد كه بفهمیم برای سفر در ایران بهترین كار كمك گرفتن از بومی های ساكن شهرهاست.
مانی: اغلب هتل های ایران برای معلولین امكانات ندارند و محوطه سازی نشدند. توی كشورهای دیگه هتل ها اتاق مخصوص برای معلولین و امكاناتی مثل حمام و سرویس بهداشتی مخصوص دارند. برای ما سرویس بهداشتی مناسب در طول سفر خیلی مهمه و یكی از معضلات ماست.
اتاقك: آخرین سفری كه رفتید كجا و چه زمانی بود؟
فرناز: اوایل شهریور بود كه رفتیم دوسلدورف آلمان بعد هشت روز آمستردام و چندتا از شهرهای دیگه هلند رو دیدیم و دوباره برگشتیم آلمان.
اتاقك: سفر كردن توی ایران براتون راحت تره یا خارج از ایران؟
فرناز: خیلی دوست داریم كه شهرهای ایران رو ببینیم. مثلاً من تا حالا شیراز نرفتم و واقعاً دوست دارم این شهر رو ببینم. تصمیم گرفتیم پیش از رفتن به شیراز یكی دو روز بریم كاشان رو ببینیم. ما تا كاشان رفتیم اما هیچ جایی رو ندیدیم. همه مكان های گردشگری پله داشتند و راهی نبود كه بتونیم از پله ها بریم بالا. شاید توی خیلی از كشورهای دیگه هم مكان های گردشگری و آثار تاریخی پله داشته باشند اما اگر اونجا رمپ ساخته نشده باشه هم یك سری رمپ های قابل حمل دارند كه برای معلولین ازشون استفاده می نمایند. ما كل كاشان رو گشتیم اما تنها جایی كه گفتند می تونید بدون مشكل ببینیدش بازار كاشان بود. ما رفتیم بازار اما جلوی راه ورودی رو به جهت اینكه موتور رد نشه بسته بودند و قفل شده بود و كلید دست كسی بود كه اونجا حضور نداشت، همراهانمون خیلی گشتند كه پیداش كنند اما متأسفانه بی فایده بود و ما اونجا رو هم ندیدیم. سفرمون به كاشان منتهی شد به گشت زدن با ماشین توی شهر و بستنی خوردن!
مانی: من و خیلی ها پیش از من هم تلاش كردند كه مشكلات كمتر بشه. البته تغییرات مثبتی هم داشته و سفر رفتن برای ما بهتر شده ولی هنوز خیلی جا داره كه استاندارد و مناسب بشه. درست كردن امكانات اصلاً كار دشواری نیست ولی متأسفانه در ساختمان های جدید هم یك سری موارد رعایت نمی شه چه برسه به جاهای تاریخی! من به رم ایتالیا رفتم و تونستم بیشتر جاهای این شهر رو ببینم و حتی با اینكه تاریخی بودند امكانات كافی برای معلولین وجود داشت. مثلاً توی شهر واتیكان آسانسور مخصوص بود و معلولین رو می بردند و رمپ های چوبی درست كرده بودند تا آثار باستانی هم آسیبی نبینند. حتی توی ونیز امكان قایق سواری برای معلولین وجود داشت، قایق ها طوری طراحی شدند كه معلولین هم می تونند ازشون استفاده كنند.
فرناز: وقتی سفرهای خارجی می ریم خیلی افراد رو با ویلچر می بینیم كه توی شهر تردد می كنند اما در ایران توان یابان كمی رو توی خیابون می بینیم. در صورتیكه امكانات رفاهی و رفت وآمدی برای معلولین تولید بشه می تونیم افراد توان یاب بیشتری رو در سطح جامعه ببینیم. ما خودمون مدرسه های عادی رفتیم و مدرسه استثنایی نرفتیم. همه جا خودمون با هزینه شخصی رمپ زدیم و اونجا رو تجهیز كردیم به سبب اینكه نمی شد درس نخونیم یا جایی رو نبینیم. حتی اتفاق افتاده پاساژهایی رفتیم كه آسانسورشون خراب یا خاموش بوده و ما مدیریت پاساژ رو پیدا كردیم و باهاشون صحبت كردیم كه آسانسور رو درست كنند یا اگر مشكل دیگه ای وجود داشته برای تردد معلولین توی پاساژ راجع بهش باهاشون حرف زدیم و بعداً هم پیگیر مبحث شدیم.
اتاقك: با این روندی كه شما پیش گرفتید كم كم كل تهران رو تجهیز می كنید
مانی: كلاً زندگی كردن توی تهران برای افراد دارای معلولیت یه ماجراجویی بزرگه. البته ناگفته نمونه كه داخل ایران هم می شه سفر كرد اگر همراه با گروه باشه. سفری رفتیم به دریاچه ویستان و كمپ زدیم. البته این طوری بیشتر می شه طبیعت گردی كرد كه خب واقعاً تجربه دوست داشتنی و خوبیه.
اتاقك: هدفتون از سفر رفتن چیه؟
فرناز: هدفمون از سفر اینه كه بریم جاهای جدید رو ببینیم و با فرهنگشون آشنا بشیم. با سفر تجربیات خیلی خوبی به دست می آریم.
مانی: به نظر من انسان به سفر نیاز داره و باید بتونه تفریح كنه، نیاز خودم اینه كه از زندگی لذت ببرم و یكی از هدف هام برای سفر كردن لذت بردنه. دوم اینكه دوست دارم با كشورهای مختلف، مردم و فرهنگشون آشنا بشم. یكی دیگه از هدف های من اینه كه بفهمیم و بپذیریم یك سری محدودیت ها و كمبودها وجود دارند. من این رو پذیرفتم و باز هم سفر می كنم و چاره ای پیدا می كنم برای راحت سفر كردن و به دیگران می گم من هم می تونم به سبك خودم سفر برم و ازش لذت ببرم. دوست دارم مردم عادی متوجه بشند كه فرقی بین اون ها و افراد دارای معلولیت نیست، اون ها هم می تونند سفر برند و توان یابان هم بپذیرند برخی از كارها رو نمی تونند انجام بدند اما باید راهكار پیدا كنند برای كارهایی كه می شه انجامشون داد. این یكی از مهم ترین هدف های ماست كه حال خوب رو نشون بدیم تا بقیه هم بپذیرند كه می تونند شرایط رو تغییر بدند و از زندگیشون لذت ببرند.
اتاقك: آرزوتون چیه؟
مانی: من آرزو دارم كه یك كاروان درست نماییم كه برای معلولین مناسب سازی شده باشه تا بتونیم باهاش ایران گردی نماییم.
اتاقك: در تهران چه جاهایی برای معلولین مناسب سازی شده ؟
پارك آب و آتش، باغ كتاب، سالن همایش برج میلاد، سینمای كوروش و خیلی از پاساژهای سطح شهر.
اتاقك: ممنون از اینكه وقتتون رو در اختیار ما قرار دادید
فرناز: امیدوارم چیزی جا نمونده باشه و تونسته باشیم به شما و هدفتون كمك نماییم.
مانی: امیدوارم كه تغییر نگرش نسبت به معلولین پیش بیاد.
برای اجاره ویلا، اجاره مسافرخانه در تهران و اجاره سوئیت در مشهد می توانید با استفاده از سایت اتاقك اقدام كنید و با گذراندن چند مرحله ساده اتاقك مناسب را در تاریخ مورد نظرتان، با قیمتی مناسب، رزرو كنید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب